Успамін дзяцінства

Паціху віўся, клаўся снег,
А мы так весела і спрытна
Гулялі ў снежкі, нёсся смех —
Уліваўся хвацка ў снежня рытмы.
А нехта санкі прывалок.
Імчышся з горкі — Божа, родны!
І кожны з нас хоць і прамок,
Ды першы ж снег — ён не халодны.
Гульня спынілася. І мы,
Прыемна стомленыя, бегам
Унеслі ў хату дух зімы —
З марозікам і першым снегам.

* * *

За ноч нападаў снег —

зямля стала святліцай.

Абнову набылі

і дрэвы, і дамы.

Так хочацца ісці,

што нельга супыніцца

у сховах цішыні,

у святасці зімы.

Снег на зямлю упаў,

і стала чыста-чыста.

Куды патрапіў я:

у казку ці у рай?

Тут на душы святло

і на душы ўрачыста.

Вітай прыход зімы,

палескі родны край!