У Вязынцы — на радзіме Янкі Купалы

06 июля 2011, 11:23

2925

Прыгожа ў наваколлі радзімы Янкі Купалы – вёскі Вязынка. Хто хоць раз пабываў тут, пакіне ў душы і сэрцы прыхільнасць да цудоўных мясцін народнага паэта.

А нарадзіўся ён, між іншым, 07 ліпеня 1882 года ў сям’і арандатара. Сапраўднае імя — Луцэвіч Іван.

Цяпер тут філіял “Вязынка”, які быў адкрыты для наведвальнікаў 20.06.1948 у хаце, дзе ў нарадзіўся Янка Купала. З 1972 г. Філіял уваходзіць у Купалаўскі мемарыяльны запаведнік “Вязынка”.

На тэрыторыі запаведніка знаходзяцца хата-музей, свіран, хатка дваровых, бюст-помнік паэту (скульптар З. Азгур), 2 гарадзішчы 2-5 ст. н. э., сажалка, крыніца, валуны з высечанымі на іх радкамі з твораў Купалы, частка старога саду былога фальварка Вязынка, пасадкі дубовага гаю, зробленыя беларускімі пісьменнікамі да 100-годдзя з дня нараджэння паэта, канцэртная эстрада, зона масавых гулянняў, малыя архітэктурныя формы.

Экспазіцыя, прысвечаная жыццёваму шляху Яся Луцэвіча ад калыскі да першых яго паэтычных твораў, размешчана ў мемарыяльным пакоі (у ім адноўлена тагачасная абстаноўка: мэбля, посуд канца ХІХ ст., асабістыя рэчы бацькоў паэта) і гісторыка-літаратурным (у ім копіі архіўных дакументаў, аўтабіяграфічных матэрыялаў, фотаздымкаў, графічныя работы мастакоў Э. Агуновіча, Я. Раманоўскага (пляменніка паэта), В. Шаранговіча), а таксама ў 2 сенцах (адны мемарыяльныя, дзе зберагаюцца прылады працы і рэчы хатняга ўжытку, другія экспазіцыйныя).

З 1992 г. у адноўленым будынку свірана дзейнічае этнаграфічная экспазіцыя, прысвечаная народным святам і абрадам, якія знайшлі яркае ўвасабленне ў творчасці паэта.

А вось як пісаў сам паэт пра родныя куточкі.

Выйду, сяду каля саду

У зацішнай старане

I дзівіцца буду цуду,

Што цуднее ўкруг мяне.

Як для света грае лета

Песню спеўную быцця;

Бласлаўленне небам, хлебам

Шле сам бог, сама зямля.

Звоніць поле доляй, воляй,

Звоніць поле ў каласкі;

Ў буйным лузе ззяюць, граюць

Кветкі, мошкі, матылькі.

Рэчка ўецца і смяецца

Да зялёных лоз і вольх,

А ў вадзіцы шыбка рыбка

Шмыгаціць на паплаўкох.

Лес адвечны бесканечны

Цягне, цягне гоман свой;

Між хвой скачуць птушкі-ўюшкі

I пяюць, што моцы той.

А на небе след цярэбе

Сабе сонца залаты,

Свеціць, грэе долы, горы,

Ў сэрцы шле агонь святы.

Так для света грае лета

Песню спеўную быцця…

Чаму ж мне ў ім стала мала

I пацехі, і жыцця?..